Ivır Zıvır 88

hemen gündemle başlayayım. üniversiteye giriş puanları 170 e indirilmiş. artık bu puandan sonra hala üniversite kazanamayan olursa, kusura bakmayın ama gerizekalıdır. Tabii olağanüstü durumları olan arkadaşları tenzih ediyorum bu konuda. mesela bizim bir komşu çocuğu vardı, deli gibi ders çalışırdı. sınava girdi. yanındaki kız epilepsi nöbeti geçirdi. bu yüzden hem zamanı gitti, hem de psikolojisi. istemediğimi bir üniversiteye gitmişti.

bizim zamanımızda üniversite kazanmak çok zordu be azizim.

yer sofralarında nasıl yemek yeniyor anlamıyorum. dün puding pişirdim. oruçlu olduğumdan dibini sıyırma işini bizim ufaklığa vereyim dedim. sıcak olduğundan tencereyi yere koydum, eline verdim kaşığı. o yerken birden içim gıcıklandı. yemeğin yanından yürüyerek geçiyordum. yemeğe ne büyük bir saygısızlık bu böyle. dizin altında olan her şey, saygısızlık bence. bu yüzden hemen alıp masaya çıkardım. e insanlar yerde oturup yemek yiyor, yer sofraları falan kuruyorlar. nasıl ya? yemeğe saygı nerde? nimet o nimet. ayaklarının altına alıyormuşcasına.. ay ne biliyim içim gıcıklanıyor.

a kişisinin ailesinin evine gittiğimde dayıları falan aile büyükleri hep beraber çiğ köfte partisi düzenlediler. yere oturdular hep birlikte. tabaklarına alıp yiyorlar. bilen bilir, çiğ köfte hiç sevmem. ısrar kıyamet, aldım 2 tane tabağıma, hemen kalktım oturdum koltuğa. dayılar yengeler, anneler babalar falan hep yerde, ben koltukta. soğuk bir hava esti hemen. aman napıyım yere oturamam ben dedim güldüm. kimse gülmedi. sonra bir daha görüşmedik zaten.

hayat eve sığıyor gerçekten. çok mutluyum demek isterdim ama artık ev benim için hapishane özelliğine büründü. boğazım da ağrıyor. ay nerden çıktı bu hastalık ya? annemi görmeyeli 2 ay oldu. yalnızlık çok acı, tam da sen ben olmuşken..

geçen gün beni sabahın 7sinde bir numara aradı. tabii ben uyku halindeyim. uykudayken de ne dediğimi bilmem genelde. alo dedim sessizce. karşı tarafta normal alo dedi. sonra ben yine sessizce deyince, o da sessizce alo dedi. böyle sessiz sessiz alolaştık. ay baktım işim sonu yok, suratına kapattım. akşama doğru olay aklıma geldi. amaan bu saatten sonra aramayım bari deyip vazgeçtim. aynı numarayı 17 yıldır kullanıyorum, hiç böyle ilginç olay gelmemişti başıma. 

heh, bir de hazır evdeyken sizlere bir burger tarifi vermek istiyorum. tabii isterseniz. yaptığım en iyi burger kendisi. artık dışarda yemeyeceğim sanırım. yahu harika bir şey. isterseniz yorum atın, bir sonraki yazım o konuda olsun..

ha bir de kilo aldım ben ya. nasıl vereceğiz bu kiloları? neden hep yemek düşünüyorum? obez mi oldum acaba ya?

ay son olarak, şu hamile kalan kadınlar çişli testleri kocalarının ellerine tutuşturuyorlar ya, illet oluyorum. yok kutulara koymalar, yok saçma sapan bir şeyler yapmalar. sonra bunu videoya çekip sosyal medya mecralarında paylaşmalar. ben hamile kaldığımda anneme bile söylememiştim, kolumdaki iğne izinden neyin var falan deyip zorla lafı ağzımdan almıştı. doğum yaptığımda, evli olduğumu bile bilmeyen arkadaşlarım vardı. her bir hareketi göze sokmak nedir ya? keşke bu tip olayları filtreleyebilen bir yazılım olsa. durun bir uğraşayım bunla ben.