“Oturup anlat desen, söyleyecek sözüm yok
Nerelerdeydin desen, var olduğum bir yer
yok.”
Ah ne güzel söylerdi Erhan Güleryüz. Var
olmadığım yerden yazıyorum size. Geçti, bak deyip yanağıma öpücük kondurmasaydı,
nasıl dayanırdım bilmiyorum. İçimde her geçen gün parçalanan, kopan bir şeyler
var ve her gün canımı daha da acıtıyor. Sanki bir şeyler paramparça oldu durduk
yere. Ve ben, ben her kimsem, ne olduğumu, neden olduğumu, neye sebep olduğumu
bilmiyorum. Ben derdimi anlatıyorum, anlatamıyorum. Dinlenmiyorum. Hiç kimse
dinlemiyor beni. Bazen oturduğum yerde hissettiriyorum ama hayır, yine
anlaşamıyorum. Ben anlaşamıyorum. Ben çok farklı bir frekansta konuşuyorum, çok
başka..
Biz birbirimize çok iyi geldik diyorlar ya,
şaşırıyorum. Nasıl? Nasıl bir insan bir insana iyi gelebilir ki? Her söylediğinizi
anlayan, size her şeyi anlatan, söylediklerinizin arkasında hep bir art niyet
aramayan birileriyle belki iyi gelebilirsiniz. Geçen rüyamda görmüştüm. Öyle bir
şey olmuştu çünkü.
Bazen azar azar eksiliyoruz bazen de tek cümleyle tamamlanıyoruz.
YanıtlaSilSevginizi başkalarıyla kıyaslamayın bazılarımız kavga ederek anlaşıyor bazılarımız sessizlikle ama bir yolu varsa anlaşmanın neden demek yerine anlaşıyoruz sonunda demeli ve bazen hep çok düşünmek( cok ince düşünmek )iyi değil onlar gibi tek yapmamız gereken düşüncemizi net olduğu gibi yüzlerine söylemek.
Anlamlı, düşündüren bir içerik olmuş. Hepimiz zaman zaman ah çekiyoruz sanırım...
YanıtlaSilTatlım psikologa gitmeyi denedin mi hic
YanıtlaSil