Günlük 19

bugün istanbul da harika bir hava vardı. sıcak havayı görünce mutlu olan gillerdenseniz eğer, siz de benim gibi yerinizde duramamışsınızdır. a kişisini evden dışarı çıkarmak oldukça güç. genelde pazarları akşam 5 e kadar uyumayı tercih eder kendisi.ailemi gezireyim, zaman geçireyim falan demez. fakat zor bela çıkardım dışarı. uzuuun zamandır taksim e gitmemiştim. bu yüzdendir ki yapılan devası camiiyi ilk kez gördüm. oranın bu camiiye ihtiyacı var mıydı sorusunun cevabı çokta gecikmedi, turizm açısından heralde. fakat altı kaval üstü şişhane olan şu binayı görünce gözlerime de inanamadım değil hani.

insanların yüzünü elbette kapadım. şimdi kimseyle mahkemelik olmak istemem. sonrasında devam ettik. bir sürü mağaza kapanmış, yeni mağazalar açılmış. pizza hut kapanmış. kenara çekilip usulca ağlayasım geldi. seviyordum orayı ben. hemen koşarak, daha önce de tanıtımını yapmış olduğum jadore a gittik. galatasaray lisesini geçtikten hemen sonraki ilk sokakta kendisi. o fransız müzikleri hala yerindeydi. fakat duvarlarındaki kağıtlar kaybolmuş, bembeyaz bir boya ile kaplanmış. eskiye gönderme yapan duvarın fotoğrafını çektim. hemen çikolatalı cheesecake istedim. bayat gibiydi. tabii çikolata sıcacıktı. aç olmama rağmen tadı hiç hatırladığım gibi değildi. çikolatanın da tadı bozmuştu sanki. zaten eskisi gibi kapısında kuyrukta yoktu. mekanın önüne atılan 4 masa mı kurtardı o kadar kişiyi bilinmez ama bir daha da gitmeyi düşünmediğim mekanların arasına girdi maalesef.

"Savrulup atılan, toprağın üzerinde kıvrılıp bükülen ve üzerine acıyarak basılan bir mum ışığı gibi seğirerek sönmek değil, büyük alverler çıkaran bir keyif yangınında sanki rastlantıymış gibi son bulmak istiyordu" demiş Stefan Zweig- bir çöküşün öyküsü adlı romanında. beni anlatmış resmen. insan nasıl bir ölüm hayal edebilir diye düşünürken bu cümle ile karşılaşmama tesadüf diyebilirsiniz belki fakat ben bu kadar iyisini asla düşünemezdim. işte zaten bu yüzden ben bir blog yazarıyken, O koskoca bir klasik yazarı. bir gün bir kitap yazsam da, ilerde klasik diye okutulsa diye düşünürken yeni nesil blogger ların yazdığı kitaplar aklıma geliyor, kendime gülüp geçiyorum. hadi ordan bana. ve kendime güvenimi kaybetmemde yararı olan tüm kişilere teşekkürlerimi sunuyorum.