Son günlerde çocuk yapmanın ve büyütmenin ne kadar zor bir süreç olduğunun bilincine iyice vardım. Özellikle hamilelik dönemi, gerçekten insanın hayatını zorlayan bir dönem. Biraz da biz kadınlarda zorlaştırma huyu var galiba, daha da zorlaştırıyoruz. Zorlukları görünce tek çocuk yapmanın çok mantıklı olduğunu düşünmeye başladım. Yani Allah nasip ederse tabi. Eğitimi, şusu busu derken, çok çocuğa yetişilemeyeceğini de ekledim kafamda..
Fakat geçen gün çok ilginç bir şey oldu. Annemler gittiler. Ben de annemlerin evine gittim yolcu etmek için.Herkes gelmişti, dayımlar, abimler, halamlar vs. Sonra uçak vakti geldi, abimler hariç herkes gitti. Abim eşi ve çocuğuyla biraz zaman geçirdik. Sonra onlar da gittiler. Evde yalnız kaldım. Daha önce annemler hac'a gittiklerinde kardeşimle kalmıştık. Gittiklerini hissetmemiştim bile. Şimdi kardeşim şehir dışında okuduğu için evde yoktu. Abimler çıktıktan bir kaç dakika sonra içim burkuldu. Kendimi inanılmaz yalnız hissettim. Oturup ağladım. Kısa süreli bir ayrılık olmasına rağmen hemde.
İşte o an insanın annesi ve babası gittikten sonra yanında sadece kardeşleri olacağını anladım. Abim "bize gel" dediğinde keşke gitseydim diye düşündüm. hemen şehir dışındaki kardeşimi görüntülü aradım, biraz konuştuk, güldük, mutlu oldum. Kardeş demek, sırtını yaslayabileceğin bir insan, güvenebileceğin bir dağ, seni her zaman tasvip eden bir büyük gibi.. Oturup saatlerce oynadığımız günler, muhabbetlerimiz, dostluklarımız, kavgalarımız aklıma geldi. Hepsi o kadar güzeldiler ki.. Abimle aramızda 1 yaş olduğundan olsa gerek, asla arkadaşsız kalmadım ben çocukken. Sokaktaki arkadaşlarıma tamah etmedim. Küserlerdi, umursamazdım. Çünkü evde her zaman var olan bir oyun arkadaşım vardı. Onlardan sıkılır eve gelir abimle oynar, abimden sıkılır onlarla oynardım. Sonra kardeşim oldu. O da bizim oyuncak bebeğimiz gibiydi. Gerçi şimdi kocaman adam oldu, abimlik taslamaya çalışıyor ama benim için hep bebek o..
Kardeşlik harika bir şey. Ve şimdilerde tekrar düşünüyorum. Evet biraz sıkıntılı dönemler çocuk büyütme ve yetiştirme dönemi fakat onlar için gerçekten harika bir şey. Yani en azından kimse kalmadığında yanlarında birinin olacaklarını bilmeleri bile yeter. Kardeşlerinizi sevin. Onlar sizin canınız.
Bi sesim çıkıyoooo :)))
YanıtlaSilKonuya geleliimm :)
Bigün bende senin gibi aynı bir olay yaşamıştım. O gün bugün kardeşimle hep iki geçinirim. Kavga ederiz ama küsmek yok bizde 2 dk sonra her şey yoluna giriyor.
Demek ki neymiş tek çocuk iyi bir şey değilmiş:))benim bir erkek kardeşim var o da buzdolabı gibi mübarek.senede bir ya arar ya aramaz.hiç yokmuş gibi yani:(keşke diyorum bir de kız kardeşim olsaydı herşeyi paylaşırdık..
YanıtlaSilBu arada hayırlı olsun Allah kolaylıklar versin:)
SilBen ailenin tek çocuğuyum. Elimden geldiğince herkese çocukların tek kalmaması gerektiğini anlatıyorum hep. Kardeş kesinlikle çok önemli :)
YanıtlaSilBenim abimle aramda 9 yaş vardır. Ama o da beni hiç yalnız bırakmazdı :) Aynı şehirde olabilmeyi dilerdim ama olsun gönüller bir..
YanıtlaSilSevgilerime bu arada hayırlı olsun
Bence de tek çocuk yerine imkanı varsa ailenin en az 2 çocuk sahibi olmalı. Hatta belki daha fazlası. Benim de 1 kardeşim var ama 5 kardeşim olsaydı da çok multu olurdum herhalde diye düşünüyorum.
YanıtlaSilKardeş candır :) Evet kolay değil ama Allah yardım ediyor, tek çocuk olmak zordur sanırım..
YanıtlaSilKesinlikle katılıyorum sana. Kardeş harika bir şey :)
YanıtlaSil