Bu cümlelerin bir anlamı yok

Şimdi burada yazacaklarımın toptan bir anlamı yok. Çünkü tüm ilham perilerimi kaybettim. Bir tane değildi benim ilham perim. Yaklaşık on-on beş taneydi. Yolda yürürken gördüğüm insanları incelemeye başlar, kafamda onlara değişik birer hayat yaratır, sonra o hayatlara uymalarını seyreder, kendi kendime eğlenir, gelir yazardım. Fakat artık gözlemleme yetimi kaybettim. Çünkü artık, bakamıyorum kimseye. Kafamı yerden kaldırdığım an da, sanki dünya tüm maviliğini kaybediyor, her yer simsiyah oluyor, binaların arasından eski ve çıplak ağaç dalları çıkıyor, her taraf simsiyah sarmaşıklara bulanıyor. Sanki sarmaşıklardan bir tanesi boğazıma yapışıyor da, nefes almamı engelliyor gibi.

Hayır! Ben yazamıyorken mutlu olamıyorum. Sanki içimde milyonlarca kelime var, söylemem gereken binlerce şey var, düşünmem gereken yüzlerce şey var fakat ben hiç birine ulaşamıyorum gibi. Şizofrenik denklemlerde gidip geliyorum bu durumlarda. Aslında uyusam her şey geçecek gibi. O halde uyuyorum ben.

Yorumlar