Şeyy. Ben..

Demek bu mutlak yalnızlık! Zalim insanların doldurduğu alemde tek deli olmak. Ya da delilerinkinde tek zalim.

Son zamanlarda inanılmaz yalnız hissettiğimden dem vurmuştum zaten. İnsan bazı zamanlarda böyle hisseder dediler. Ben de onlara inandım. Geceleri rüyamda öldüğümü görüyorum kaç gündür. Sanki Allah bana "Ayağını denk al" mesajı vermek istiyor. Yanlış yapma! Yanlış yapmamaya çalış! En azından çalış.

Mutlak yalnızlık hakkında ise söyleyebilecek pek şeyim yok. Bu kadar çok seveceğimi bilseydim, bu kadar çok sevmezdim, emin olun. Sevgi ve nefret birbirine paralel duygular. Bir kez başladığınızda ucunu bucağını bulamıyorsunuz. Birinden nefret etmeye başlıyorsunuz. Sonra her söylediği ve her yaptığı batar oluyor. Daha da nefret ediyorsunuz. İşte sevgi de böyle bir şeymiş. Bir kez sevmeye başlıyorsunuz, sonra her söylediği, her yaptığını daha çok sever oluyorsunuz. Bazen o kadar çok oluyorsunuz ki..

Demek bu.,

Dememeli bunu. İnsan neden gün geçtikçe yalnız kalmak zorunda kalır ki? Gitmek istediği trilyonla yer varken, kalmak zorunda olduğu metrekarelik alanlar cehennemi andırmaz mı dünya hayatında? Peki ya yapılması gereken onca şey? O'nca şey. O kadar şeyin altından kalkabileceğini mi sanıyor insan?

Şeyy. Ben.. Ne diyordum? Ne dediğimi anlamayacağınız milyonlarca kelimeyi yan yana koyup, onlarca sayfayı dolduruyordum. İçimde kopan fırtınanın farkına, şu an görüşmediğim x kişisi varmıştı. Sanırım bundan 3 ya da 4 yıl kadar önceydi. "İçindeki fırtınaları, yüzündeki gülümsemenle gizliyorsun" demişti. Düşünmüştüm. O an ben de farkına varmıştım. Tıpkı şimdi , bu zamana kadar farkına varmadığım boşluklarımın doldurulması gibi.

Acı çekmenin mutlakiyetinden de bahsetmemi ister misiniz? Bence istemezsiniz. Çünkü ben geceleri ruyamda öldüğümde en çok da yaşamanın değerini anlıyorum. Her sabah uyandığımda ağır bir nefes alıp gözümü açıyorum. "İşte yine yaşıyorum!" diyorum. Sonra gülümsüyorum. Sonra şükrediyorum. Ve sonra..

Sonrası bana ait.

Bu yazıyı sonuna kadar okuduysan; işte ben de sana hiç bi'şey demiyorum.

Yorumlar

  1. Son zamanlarda inanılmaz yalnız hissettiğimden dem vurmuştum zaten. İnsan bazı zamanlarda böyle hisseder dediler. Ben de onlara inandım. Geceleri rüyamda öldüğümü görüyorum kaç gündür. Sanki Allah bana "Ayağını denk al" mesajı vermek istiyor. Yanlış yapma! Yanlış yapmamaya çalış! En azından çalış.

    Şu sıralar şunu ben yazsam inan kendimi tam anlamıyla ifade etmiş olurdum.

    YanıtlaSil
  2. çoğunlukla senin yazdıkların da benim duygularıma tercüman oluyo. bazen şizofrenik düşüncelere dalıp, "sen ben misin acabaa" diye düşünüyorum :)

    YanıtlaSil
  3. Bence her şeyi bir kenara bırakıp yalnızlığa da şükretmeli insan.
    Şu söz benim en sevdiğim sözdür;
    Yalnız insanların zirvesi peygamberlerdir.
    ''Yalnızca yalnız insanlar, insanı acımasızlıktan kurtarır.''

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bi sesin çıksın..