Kırmızı Pazartesi

Okumayı taze bitirdiğim kitabın en sevdiğim parçasını sizinle de paylaşmak istiyorum. Sonra yorumlara geleceğim.

"San Roman gözlerini aralamış, öğle sonrası saat ikideki durgunluğun ortasında sanki tek canlı varlıklarmış gibi görünen, acımasız kapkara giysileri içindeki o iki kadını görerek , gencinin kim olduğunu sormuştu. Pansiyon sahibesi de, yanındaki kadının küçük kızı olduğu, adının da Angela  Vicario olduğu yanıtını vermişti. Bayardo San Roman, ta meydanın öbür ucuna kadar bakışlarıyla izlemişti onları.
-Adını iyi koymuşlar, demişti.
Sonra da başını salıncaklı sandalyenin arkasına dayamış, gözlerini yeniden yummuştu.
-Uyandığımda, demişti, onunla evleneceğimi bana hatırlatın."

Muhteşem ruh çözümlemeleri olan bu kitabı, ciddi manada öneriyorum. 1982 Nobel Edebiyat Ödülünü almış olması da bunu kanıtlar nitelikte. Zira Nobel almak kolay olmamalı. Değil de zaten. 

Hikaye olabildiğince sade. Fakat anlatım o kadar muhteşem ki, sanki o köyde yer alan ve o cinayete göz yuman insanlardan bir tanesi de sizmişsiniz gibi hissediyorsunuz. Bir an suçlu oluyor, sonra kendinize kızıp "hadi ordan, hak etmiş ama" bile diyebiliyorsunuz. 

Merakınız cezbolduysa, bir bakın derim. Güzel, anlaşılır, akıcı ve zevkli.

Şu an : Cahil Hoca ve Görme Teknikleri'ni okuyorum. İkisi bir arada okumayı severim ne de olsa. Onları bitirince mutlu olursam, paylaşırım. Olmazsam ne ala.