Bendeki hastalık kesinlikle.!

Kesinlikle öyle. Başka bir açıklaması olamaz. Aşk desek? ı-ıh.. Sevgi desek? O da olmaz, bir önceki postuma saygısızlık olur. Peki ya ne bu?!

Evet sayın izleyici, yanlış duymadın fotoğraf çekmekten bahsediyorum. Hayır, söylememiştim, neyi duyacaksın ki. Neyse giriş cümlelerini hiç beceremem zaten. 

Haziran ayında bir yürüyüşte görevli fotoğrafçıydım. Yürüyüşün en önüne geçtim, durmadan değişik kareler yakaladım. Akşam oldu hava karardı. İstiklal'de yürüyoruz. Ben insanları fotoğraflamaktan etrafımı göremiyorum. Ezdiklerim, çarptıklarım oluyor. Derken bir kalabalık birikimi gördüm kalabalık içinde. "Açılın! Ben fotoğrafçıyım" diye diye yardım tüm kalabalığı.. 

Kalabalığın ortasına düştüğümde bir adamın İsrail Bayrağını yaktığına şahit oldum. Hiç tasvip etmesem de olayı fotoğrafladım. Sonra adam bayrağı yere atıp hınçla çiğnemeye başladı. Adamı fotoğrafladım. Sonra etrafta bağıran kızgın kalabalığa döndüm. Onları fotoğraflarken bayrağa döndürdüm objektifimi. Adam hınçla tekme atarken fotoğrafladım. Sonra bacağımda bir sıcaklık.. Ve yanma hissi. Bir de baktım ki, adamın tekmesiyle uçan bayrak benim kota yapışmış. Hemen silkeleyip attım ve sonrasında gülmekten koptum. Abiler "bişeyin var mı" tribine girdiler ama ben hala fotoğraflamaya devam ediyordum..

Kesinlikle fotoğraf çekmek manyak bi'şey. Başkası fotoğraf çekerken izlemeyi de seviyorum işin ilginç yanı. Ondan da inanılmaz zevk alıyorum. Bazen bilmişlik taslayıp elden makineyi almayı da seviyorum. Fakat yapamadığım şeylerden en önemlisi cep telefonuyla fotoğraf çekmek.. 

Haricinde 9 gün boyunca bir organizasyonda sabah-akşam fotoğraf çektiğim ve bir çok fotoğrafta bulunan bir abinin yanıma gelip "Büşra hanım nasılsınız?" dediğinde "Tanışıyor muyuz?" dememe ne diyeceksiniz? Kişilerden çok olgulara odaklandığımdan olacak, adamı ilk kez görmüş gibiydim. Abinin fotoğraflarını çektim ben alo?!