Lunapark gerçeği

Ülkemizde oturmuş bir eğlence sistemimiz mevcut. Ne ala.! Eğlenmek için gidilecek mekanlar bellidir. Bi kaç genç, özellikle 15-25 yaşları arasındaysanız ve eğlenmeyi, adrenalini falan seviyorsanız soluğu kesinlikle lunaparkta alırsınız.

Yer yer sevgililere kollarını açan lunapark gerçeğinden pek hoşlanmasam da genellikle kuzenler aracılığıyla uğramak zorunda kalırım. Zira bizim kuzenler acayip meraklıdır. Özellikle Kemikaze. Kemikaze denen, şu hayvanlar gibi kafeslere kapatıldığı ve baş aşağı durulan o saçma alete binenlerin ciddi manada aklından zoru var inancındayım. Arkadaş! Nasıl bir mantıktır sizde ki? Merak ediyorum.

Hayır! Kafa üstü duruyorsun da, ondan nasıl bir adrenalin alıyorsun. Sonuç aynı. Hoop, aşağıya. Bir de Alabora gerçeği var. Sıkıyosa gitsene karadeniz fırtınasında sandala. Hadi bakim? Yiyo mu? Yemez tabi. Adrenalinse adrenalin. korkuysa korku. Gerilimse gerilim. Gerim gerim gerilirsin valla. Öyle olduğun yerde bir sağa bir sola gitmekle olmaz bu işler.

En sevdiğim ve benim için lunaparka gitme amacı kesinlikle çarpışan otolar. Hahah, otolar mı? Arabalar işte canım. Neyse ne. Mühim değil ne olduğu. Oradaki dostluk hiç bir yerde yoktur. Saçma bir kaynaşma söz konusudur. O sana çarpar, bu sana çarpar. Sen hırs yaparsın. Sen ona çarparsın. Derken, arkadaşlarını toplar gelir, sana çarpar. Sıkıştırılırsın. Fakat yine de gülmekten koparsın. Böyle bir saçma sıcaklık söz konusu olur. 

Mantığa bak! Birisi sana çarpıyor diye, ya da çarpılıyorsun diye eğleniyorsun. Bir iki genç aynı kıza çarparsa bu kesin yazılıyordur muhabbetine girer fakat o alandan çıktığında herkes kendi yoluna döner.

Dönme dolabından tutun da, o tren gerçeğine kadar. Tren de mesela süperdir. Ben tren nedir bilmezdim lunaparklar olmasaydı. Böyle eğitici durumlar da söz konusu oluyor yani. Lunaparklar belki çocuklar içindir ama biz büyüyemeyenler için vazgeçilmez bir durum. Ama palyaçoları ne kadar seviyorsam, lunaparkları da o kadar seviyorum.!