Aslında anlatacak çok şey var.

Fakat! Nereden başlasam bilemiyorum. Bu günlerde yoğun bir programın içindeyim. Bir oradayız, bir burada. Dün gece aniden uyandım. Boşluğa düşmüş gibi oldum. Yüzümü yıkamak için ayağa kalktığımda her yerimin ağırdığını hissettim. Bu kadar fazla yoğunluğa ve yorgunluğa alışmamışlığımdan olacak ki topuklarım bile ağırıyordu. Sonra onları hatırladım, geçti.

Onlarla zaman geçirmek insana öyle bir huzur veriyor ki.. Anlatılmaz.. Yaşanır.. Evet, yaşamalısınız! Her insan tadmalı bunu. Çocuklardan bahsediyorum, evet.! Yetim çocuklardan. Onlar bana şu 1 haftada öyle şeyler öğrettiler, öyle şeyler hissettirdiler ki.. 

Her zaman bir amaç uğruna hayatlarından vazgeçen insanları eleştirirdim. Bir insan hayatını, ailesini, arkadaşlarını, yerini, yurdunu nasıl bırakır da giderdi? Nasıl? Hep bu düşünce içindeyken, şimdi o insanlara hak verdim. Ben de giderim dedim. Evet, giderim. Yine giderim. Neresi olsa giderim hem de. Çünkü huzur başka.

Fotoğrafçıydım yalnızca. Sorumluluğum çocuklar değil, onların en güzel anlarını yakalamaktı. Onlarla öyle güzel anlar yaşadık ki, bazen kendime şaşırdım. Bir organizasyonda, bilmediğim ve ilk kez gittiğim yerde kaldırım köşesinde bizi karşılayan kafilenin başlarından birisi oturdu yanıma. Yorgunluktan bitkin olsam da konuşmakta sınır tanımam. Döndüm ve konuştuk:
-Aslen nerelisiniz? dedim.
-Trabzon. dedi umursamaz bir biçimde.
-Hmm, anladım. Ben de Trabzon, dedim.
-Ama ben Of. dedi.
-Ama ben de Of, dedim.
Gülerek bana döndü. Sonra neresindensin, orasındanım, burasındanım derken tanıdık çıktık. Çünkü Dünya gerçekten ufacık, tefecik, içi dolu turşucuk. 

Başka bi abimize kaç çocuğun var diye sorduğumuzda 82 kızım var diyor. Yurt sorumlusu kendisi. Yetimler evliyseniz baba/anne diyor size değilseniz abla/abi. O kadar iyi kaynaştık ki birbirimizin dilini bilmeden. Ve tabi bir sürü özelliklerini öğrendik. Mesela Somalili kardeşlerimiz ömürlerinde salatalık yememişler. Görünce korkuyorlar. 

Diyorum ya, aslında anlatacak çok şeyim var fakat en iyisi ben bi fotoğrafçının yaptığı şeyi yapıp, sizi fotoğraflarımla baş başa bırakayım. 












Yorumlar

  1. Butun masumiyetleri yuzlerinden okunuyor her birinin.Cok dogru soyluyorsunuz herkesler gitmeli ve birseyler yapmali o canlar icin.

    Keske butun sevdikleri ile olabilseler ama malesef hayat iste herbirimize farkli yasamlar sunuyor.
    Dilegim butun kimsesiz cocuklarin iyi bir gelecegi olsun.

    Sevgiler

    YanıtlaSil
  2. Çocuklar geleceğimizdir. Yeni bir dünyanın embiryonlarıdır.

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bi sesin çıksın..